Monumentenzorg geeft aan: voormalige pastorie, gebouwd in 1865 in eclectische bouwtrant op een rechthoekig grondpland met lengte-as evenwijdig aan de weg. De hoeken van het rechthoekige grondpland zijn iets afgeschuind. Het pand bestaat uit twee bouwlagen plus een mezzanino onder een afgekot schilddak met rode geglazuurde kruispannen. Het pand is, ten dele, onderkelderd. De plint is gecemteerd en voorzien van voegen ter imitatie van natuursteen. Het metselwerk is opgetrokken in rode baksteen, afgewisseld met horizontale banden in gele baksteen. De gevels worden afgesloten door een rondlopende houten bakgoot, rustend op kleine houten consoles. Op de afgeschuinde hoeken van het pand zijn lisenen aangebracht. Op diverse plaatsen in het muurwerk zijn de schieters van de ankers zichtbaar. Het interieur op de begane grond is nog vrijwel intact, onder

Monumentenzorg geeft aan: de kern van de stolpboerderij, Noordhollands type, is in oorsprong vermoedelijk ouder dan 1850, maar de gevels die het huidige aanzicht bepalen dateren uit de tweede helft van de 19e eeuw. Het is een kleine stolpboerderij op rechthoekig grondplan, onder rietgedekt stolpdak met getrapte spiegel in voor- en zijgevels en pannenrand rondom. De pangedekte delen bevatten rode Hollandse pannen. De inwendige houten draagconstructie bestaat uit een enkel vierkant met overstek aan de oostzijde ter vergroting van de stalruimte. Aan de zuidzijde van het vierkant bevindt zich de woning, aan de westzijde de dars, aan de noordzijd- en oostzijde de stal (resp. de korte en lange regel). De rechterzijgevel (oostzijde) en achtergevel (noorzijde) zijn voorzien van een witgekalkte pleisterlaag. Op diverse plaatsen in het muurwerk zijn de schieters van de ankers zichtbaar. Van het interieur zijn de woonvertrekken aan de straatzijde nog intact. In de woonkamer bevindt zich een originele smuiger bekleed met paarswitte tegels. De stolpboerderij is van algemeen belang uit cultuur- en

Monumentenzorg geeft aan dat het om een gemaalcomplex gaat
Het voormalig stoomgemaal van de polder  "Het Grootslag" werd gebouwd in 1907 en bestaat uit een rechthoekig machinegebouw annex ketelhuis onder een zadeldak met geglazuurde rode pannen gedekt. Aan de noordzijde zit een gemetselde schoorsteen. Naast het gemaal staat een grotendeels in hout opgetrokken kolenloods waarvan de lange zijden naar boven taps toelopen. Het zadeldak van de loods is gedekt met golfplaten.
Aan de noordzijde van het gemaal vinden we  gemetselde keermuren met sluiswerken.
De gevels van het machinegebouw zijn door penanten in 4 vakken gedeeld. De gevels hebben een gepleisterde plint en getoogde vensters met gietijzeren ramen. De topgevels zijn voorzien van getand gesneden windveren.
In het machinegebouw bevonden zich een elektromotor (1949) en een centrifugaalpomp. De voorgevel en een

Monumentenzorg geeft aan dat de uit 1923-1924 daterende overhaal van algemeen belang geacht moet worden. Het is een zeldzaam object uit het oogpunt van civiele techniek.
De overhaal bestaat uit twee tegenovergestelde U-vormige sluiskommen met gemeenschappelijke middenwand, is voorzien van schotbalksponningen in de lange wanden en van twee smalle bruggen aan de korte zijde. Verder is hij uitgerust met een in staal uitgevoerde, elektrisch te bedienen hijsinstallatie met draagkooi. De kooi is bestemd om schepen uit het hooggelegen water van de Kolk naar de laaggelegen Westerwortelsloot - en andersom - over te brengen.
De bouw werd uitgevoerd door de firma Duyvis te Koog aan de Zaan met inbegrip van het bedieningshuis op het

Archeologisch Monument.
De Rijksdienst voor Oudheidkundig Bodemonderzoek geeft aan dat de polder "Het Grootslag" in de eeuwen van 1200 v. Chr. tot 800 v. Chr. (Midden en Late Bronstijd) en opnieuw vanaf de 9e eeuw na Chr. bewoond is geweest. De dienst baseert zich op de in de loop der jaren verzamelde losse vondsten en sedert de  opgravingen en veldverkenningen in 1942 was die aanname definitief. De natuurlijke gesteldheid van dit gebied (een rond 1200 v. Chr. drooggevallen waddenlandschap) dwong de bronstijdkolonisten tot een selectief gebruik van het gebied0. De bewoningssporen worden uitsluitend op de hoger gelegen zandige "kreek"ruggen aangetroffen, welke omgeven worden door kleiachtige grond. Op dit terrein van de polder ‘Het Grootslag’ bevindt zich een brede "kreek"rug die met name in de Midden en Late Bronstijd bewoond is geweest. Verwacht mag worden dat op dit terrein allerlei goed geconserveerde bewoningsresten, zoals grondsporen, maar ook mobilia als aardewerk en botten aanwezig zijn. Het terrein levert een grote wetenschappelijke bijdrage aan de bewoningsgeschiedenis van het gebied en dient daarom behouden te blijven. Het terrein is van zeer hoge archeologische waarde en is daarom een beschermd gebied.

Archeologisch Monument.
De Rijksdienst voor Oudheidkundig Bodemonderzoek geeft aan dat het hier een grafheuvel uit de Bronstijd (ca. 1660 v. Chr. tot ca. 800 v. Chr.) betreft welke is omgeven door twee ringsloten. De heuvel is deels vergraven bij de aanleg van een sloot. De diameter van de twee ringsloten bedraagt resp. 18 en 29 m. Van de heuvel is waarschijnlijk veel weggeploegd. Tijdens een proefonderzoek werden geen vondsten of sporen van begraving gevonden. De heuvel is thans afgedekt met een dik pakket grond en vormt een onderdeel van een parkje in een woonwijk. Gezien de grote wetenschappelijke betekenis die deze heuvel levert aan de bewoningsgeschiedenis van dit gebied dient deze heuvel ongeschonden, behouden te blijven. Het terrein is van zeer hoge

Archeologisch Monument
De rijksdienst voor Oudheidkundig Bodemonderzoek geeft aan dat  in dit terrein  behalve sporen van bewoning uit de late Bronstijd en Vroege IJzertijd (ca. 800 v. Chr.) eveneens sporen van begraving zijn vastgesteld uit de Midden en Late Bronstijd (1200 v. Chr. tot 800 v. Chr.). In totaal betreft het acht geëgaliseerde heuvels, waarvan een drietal in 1949 door A.E. van Geffen is onderzocht. Het perceel is doorsneden door een aantal sloten. Gezien de grote wetenschappelijke bijdrage die de resten leveren aan de bewoningsgeschiedenis van het gebied dienen deze behouden te blijven. Het terrein is van zeer hoge archeologische waarde en is daarom een beschermd gebied

Monumentenzorg geeft aan dat het om een in oorsprong 17e-eeuws (?) eenvoudig en verdiepingloos pand gaat onder een pannen zadeldak, met een schild aan achterzijde en met een aanbouw onder een zogenaamd  lessenaarsdak. Het pui van de voorgevel is opgetrokken in baksteen. Er is een houten voorschot en de overige wanden zijn in rabatdelen uitgevoerd. Het metselwerk heeft een lage bakstenen voeg. Het pand is voorzien van zes ruitschijfvensters in de voor- en linkerzijgevel. De deur met bovenlicht heeft een ingezwenkt ruitmotief en afgeronde hoeken. In de punttop zit een twaalf-ruitsvenster. Het pand wordt bekroond door een  eenvoudige makelaar.
Het pand was jarenlang een kaasmuseum, maar is nu een woonhuis.

Monumentenzorg geeft aan dat het om achtkantige bovenkruier met stelling gaat uit 1849.
De molen staat vanaf 1848 in Bovenkarspel en was een koren- en pelmolen. Vermoedelijk was het oorspronkelijk de Zaanse molen "De Haas" die werd in Zaandijk afgebroken en in Bovenkarspel weer opgebouwd. De molen zou dan uit de 17e eeuw stammen. In 1992 is begonnen met de restauratie. Vanaf 1998 is de molen weer maalvaardig.
Zie ook het boek van Peter Ruitenberg "Ceres en zijn voorgangers".

Monumentenzorg geeft aan dat het een pand betreft uit 1758 met verdieping, gedekt door een schilddek met hoekschoorstenen met een vijf traveeën brede voorgevel. Boven de omlijste ingang bevinden zich twee achttiende eeuwse,houten beelden van weeskinderen. Boven de poort staat een schildhoudende leeuw en in zijgevel zit een gevelsteen uit 1575.
Ongeveer op de plaats van het weeshuis stond vóór 1575 een vrouwenklooster gewijd aan de H. Elisabeth. In 1575 werd er toestemming gegeven het weeshuis in het voormalige klooster te vestigen.
Zie het boek van Piet Boon over het weeshuis "Geborgen Wezen".
Het gehele pand is beschermd.

Monumentenzorg geeft aan dat de kerk werd gebouwd in 1876-1877 met als architect P.J.H. Cuypers (Dat is ook de architect van het Centraal Station en het Rijksmuseum in Amsterdam). Het betreft een driebeukige neogotische pseudobasiliek met achthoekige kruising, overdekt door een stergewelf. Er zijn ronde pijlers met lijstkapitelen.
Volgens het eerste ontwerp had de kerk vrijwel de aanleg van een centraalbouw; bij de uitvoering werden schip en dwarsschip verlengd en later voegde Cuypers in elk der hoeken van de kruising twee rechthoekige, diagonale kapellen toe. Naast het schip een sobere toren versierd met spitsboognissen en bekroond door een naaldspits. Van de neogotische inventaris zijn de gebrandschilderde ramen in de apsisvensters behouden gebleven. De toren heeft een mechanisch torenuurwerk van Eijsbouts uit 1917 dat is voorzien van elektrische aandrijving.

Monumentenzorg geeft aan dat de stolphoeve uit het midden van de 19e eeuw stamt. De hoeve heeft een ingezwenkte houten topgevel boven de kroonlijst. Er is bovendien een gevelsteen met een voorstelling van St. Maarten uit de 17e eeuw.
In 2007 zijn er nieuwe eigenaren, die de boerderij geleidelijk aan prachtig restaureren. In de boerderij werd in 2011 een haardplaat gevonden en de  gerestaureerde haardplaat werd in 2012 officieel weer teruggeplaatst.
Zie ook het artikel van Tini Scholten-Keeman "De leste boer van Grootebroek" in het jaarboek Oud Stede Broec 2003.
Zie ook het artikel ‘Archeologische vondsten op een erf te Grootebroek’ jaarboek Oud Stede Broec 2011.

Monumentenzorg geeft aan dat het een pand betreft met nieuw opgemetselde trapgevel, waarin een gevelsteen van 1643 en enige oude onderdelen verwerkt zijn; de pui is laat 18e-eeuws.
Zie ook het boek van Peter Ruitenberg "Een welbeklante roggebroodbakkerij"  over dit pand en haar bewoners. In dit boek staat dat in dit pand een bakkerij gevestigd is geweest en wel van 1697/1698 tot 2000. In 2001 is het pand gerestaureerd en tot een woonhuis omgebouwd.

Monumentenzorg geeft aan dat de toren na een blikseminslag in 1884 sterk vernieuwd en gepleisterd is, maar in de kern betreft het waarschijnlijk een 15e-eeuwse toren, versierd met spitsboognissen. In de toren zit een mechanisch uurwerk van Van Bergen, 1898.
In 1992 werd de toren gerestaureerd. De toren en het kerkgebouw zijn toen van nieuwe funderingen voorzien om te voorkomen dat deze nog verder zouden verzakken. De toren stond inmiddels 2,5 m uit het lood. Bij de restauratie van 2000-2002 is de toren inwendig gerestaureerd en toen de gevangenisruimte kwijtgeraakt.

Monumentenzorg geeft aan dat het om een éénbeukige 19e-eeuwse kerk (1848-JW) met een in de kern middeleeuwse toren gaat, zie onder. De preekstoel met bijbehorend achterschot en klankbord en de doopvont stammen beide uit de 17e eeuw. De doopbanken en het doophek zijn van 1690 en de predikantenlezenaar van 1749. De voorgangerslezenaar en de blakerarmen zijn 17e-eeuws. Het orgel met twee klavieren is in 1850 gemaakt door L. van Dam en Zn. Het orgel is rond 1900 voorzien van een pneumatische tractuur door D.G. Steenkuyl te Amsterdam.
De oudste grafstenen in de kerkvloer dateren van 1619. Deze komen, net als de doopvont, uit de voorganger van de huidige kerk. Sinds de 14e eeuw heeft op deze plaats een kerk gestaan die gewijd was aan de H. Johannes de Doper.  
In 1572 schaarden de Westfriese steden zich achter Willem van Oranje en kozen voor de Reformatie. In dat jaar is de eerste dominee voorgegaan in de kerk en is de kerk een Gereformeerde c.q. Nederlands Hervormde kerk geworden. Na een roetexplosie is de huidige kerk in  1975 gesloten. In 1992 zijn de toren en de buitenzijde van het kerkgebouw gerestaureerd. In de tweede helft van 2002 werd begonnen met een volledige restauratie van de binnenzijde van de kerk. Deze werd in 2002 afgerond. Alleen het orgel moet nog gerestaureerd worden. De

Lees meer …Nr. 18782 - Nederlands Hervormde Kerk, Zesstedenweg 189, Grootebroek